In 1991 wordt Eric opgenomen in de nationale selectie en bokst voor Nederland op diverse internationale toernooien, Europese Kampioenschappen en Wereldkampioenschappen. Hij behaalt hier een groot aantal gouden, zilveren en bronzen medailles. In 1993 behaalt Eric zijn eerste nationale titel.
Halverwege de jaren ’90 ontstaat bij Eric en Hans Janssen het idee om een eigen boksschool op te richten, zodat ze de kennis die ze van het boksen hebben ook kunnen overdragen op de nieuwe generatie.
In 1997 neemt het idee vaste vorm aan en worden de voorbereidingen getroffen om een nieuwe boksschool te openen in Eindhoven. Eind 1997 is het zover: Eric, Hans Janssen, Dirk Renders en Koos van Dorst verrichten de feestelijke opening van boksschool The Golden Gloves, in de Mecklenburgstraat in Eindhoven.
Aangezien Eric inmiddels al zijn trainerslicentie van de Nederlandse BoksBond (NBB) had gehaald, kan er bij The Golden Gloves vanaf het eerste begin ook mee worden gedaan aan wedstrijden en toernooien, die door de NBB werden georganiseerd. Al snel trekt de club een groot aantal boksliefhebbers naar de trainingen, zowel wedstrijdboksers als recreanten. Het eerste succes wordt geboekt wanneer Igor van de Kerkhof Nederlands kampioen wordt.
Op 9 maart 2002 neemt Eric afscheid als wedstrijdbokser om zich vanaf dan volledig te richten op het begeleiden van nieuwe bokstalenten. Zijn afscheid mag met recht het mooiste afscheid in de Nederlandse amateur-bokssport worden genoemd. Een dag na de geboorte van zijn dochter, Beau, neemt Eric geheel in stijl afscheid met het behalen van zijn negende nationale titel in een prachtig aangekleed auditorium van de TU/e in Eindhoven. Ruim 800 enthousiaste toeschouwers zien hoe Eric in een geweldige ambiance laat zien waarom hij al die jaren in de top van de Nederlandse bokssport heeft meegedraaid.
Sinds de opening van de boksschool groeit het ledenaantal zo explosief, dat de club te groot wordt voor het pand in de Mecklenburgstraat. Daarom worden vanaf begin 2005 plannen gemaakt voor een verhuizing. In de zomer van 2005 is het zover, de club verhuist naar het noorden van Eindhoven, naar de Bedrijvenweg. De boksschool is sindsdien gevestigd in het pand van sportcentrum Sportvision. De vechtsportzaal aldaar biedt de ruimte die de club inmiddels nodig heeft met zijn meer dan 100 leden. Met het trainersteam, waar onder andere Phinus de Corte, Jos Prinsen en Hennie Thoonen deel van uitmaken, wordt steeds gewerkt aan het perfectioneren van de bokstechniek van zowel de recreanten als de wedstrijdboksers.
The Golden Gloves telt momenteel meer dan 100 leden, waarvan er 12 meedoen aan wedstrijden. Verder houdt de club zich bezig met het promoten van de Olympische bokssport in Nederland. Door middel van boksclinics en lezingen laat de club jongeren kennis maken met deze sport, waarin het draait om respect, discipline en zelfontplooiing.
Koos van Dorst, het beest.
Koos van Dorst met AspirantenHet boksen zat bij de familie van Dorst al heel vroeg in het bloed. Familie van Dorst was een gezin van negen kinderen, 6 jongens – waarvan Koos de jongste was – en drie meisjes. Achter op de plaats werd er een ring gebouwd, iedereen die over de vloer kwam moest de ring in en ze gingen bijna allemaal knock-out.
Koos begon op jonge leeftijd te trainen bij “Het Katholieke Leven”, maar daarna ging hij naar Huib Huizinga die fantastische tegenstanders voor hem had. Tijdens het sparren liep Koos een gebroken neus op, maar hij was een heel slechte verliezer, dus hij wachtte zijn tegenstanders buiten op en gaf ze alsnog een pak slaag, op straat vechten was gemakkelijker dan in de ring.
Koos trouwde met Sjan en het trainen werd langzaam aan minder. In 1969 werd zijn zoon Eric geboren. Eric ging motorcrossen, maar op 9-jarige leeftijd besloot hij tot groot genoegen van Koos om te gaan boksen. Koos nam zijn zoontje mee naar “De Pugilist” en al snel bleek Eric over bokstalenten te beschikken. Koos bloeide op en gaf zich met hart en nieren voor het boksen. Niet alleen voor z’n zoon maar voor iedereen op de club. Boksschool “De Pugilist” was in de jaren 80 – mede dankzij Koos – de grootste boksschool van Nederland en bracht vele Nederlands kampioenen voort.
Koos ging behalve trainingen geven ook wedstrijden organiseren en deed dat zeer succesvol. Volle zalen in Eindhoven en omgeving, iets wat we vandaag de dag helaas niet veel meer zien. De voorzitter van district zuid van de Nederlandse Boksbond – Wil Guitjes – gaf Koos overal de vrije hand, ondanks dat hij niet over de vereiste licentie beschikte. Mede dankzij die goed georganiseerde boksavonden kreeg Het Beest een nieuwe bijnaam, namelijk: “The Brain”.
Toen kwam er een zwarte bladzijde in de loopbaan van Koos. De zaal waar getraind werd moest verdwijnen, omdat de gemeente er een andere bestemming voor had. Dit kon Koos niet zomaar laten gebeuren. Hij trok witte bokshandschoenen aan, kocht een bos bloemen en ging samen met een journalist van de krant naar de burgemeester van Eindhoven. Binnen twee weken was er een nieuwe zaal geregeld.
In die tijd opende Jan van Wimp een boksschool in Weert: “De Weerter Ring”. Van een oude smederij maakten ze een prachtig “getto” bokszaaltje waar ook diverse kampioenen ontstaan zijn. Koos bleef zelf toch de voorkeur houden aan “De Pugilist”. Door een tragisch voorval – Jan van Wimp kreeg een zwaar auto ongeluk – werd “De Weerter Ring” tot ieders spijt gesloten. Er werd op zoek gegaan naar een nieuwe trainer en die werd gevonden in de persoon van Joop Overmeijer.
Joop was niet tevreden over het “getto” zaaltje en Koos ging zich dus weer in zetten voor een nieuwe locatie. Hij vond een zaal waar gebokst kon worden en er werden ook karate en aerobic lessen gegeven. Koos regelde daar de wedstrijden en gaf af en toe les, maar het botste nog al eens tussen hem en Joop. In 1996 hoorde Koos dat hij kanker had en belandde in het ziekenhuis. Hij knapte aardig op en na zijn herstelperiode probeerde hij toch weer iets te betekenen voor “De Pugilist”.
Koos van Dorst met AspirantenDan breekt er een nieuwe periode aan voor Koos. Medio 1997 hoort hij van de plannen van “The Golden Gloves”. Hij kende Eric van den Heuvel en Hans Janssen natuurlijk nog, zij kwamen als aspiranten vroeger al bij Koos. Toen Koos dus gevraagd werd om bij “The Golden Gloves” te komen hoefde hij daar dus niet lang over na te denken. Koos bloeide op en dacht nog maar zelden aan zijn ziekte, veel mensen wisten niet eens dat Koos iets mankeerde. Hij werd jeugdtrainer bij “The Golden Gloves” en deed dat met veel inzet en plezier. De laatste anderhalf jaar van zijn leven heeft hij een geweldig fijne tijd gehad bij deze club. Hij werd gerespecteerd, er was discipline, kortom, de aspiranten vonden Koos een fijne trainer.Langzaam aan wist iedereen bij de club dat het niet zo goed ging met Koos, maar zelf had hij het er zelden over. In juni 1999 kreeg Koos te horen dat hij niet lang meer te leven had, maar hij bleef les geven tot hij er letterlijk bij neer ging. De laatste weken toen het echt niet meer ging kwam hij nog effe een bakkie koffie drinken samen met Sjan, dan was hij toch even op de club geweest. Hij heeft karakter gehad tot de laatste gong, niet voor niets dat hij “het beest” werd genoemd.
Op 15 september 1999 is Koos in het bijzijn van zijn gezin thuis gestorven. Hij lag in zijn kist met een T-shirt aan van Mohammed Ali en daarover het trainingspak van “The Golden Gloves”. Hij had zijn begrafenis grotendeels zelf geregisseerd, zo moest iedereen van de club in het trainingspak van “The Golden Gloves” komen. Op 20 september 1999 is Koos naar zijn laatste rustplaats gebracht, zijn kist werd gedragen door de boksers van “The Golden Gloves”.
Bij “The Golden Gloves” zal Koos van Dorst altijd een legende blijven. Zijn vrouw, Sjan, is nog steeds nauw betrokken bij de club.
Geschreven door: Karin van Dorst